ორშაბათი -პარასკევი- 10:00 - 18:00
ვებგვერდი დაფინანსდა ევროკავშირისა და ავსტრიის განვითარების თანამშრომლობის მიერ პროექტის „სოციალურ მუშაკთა თანამშრომლობა სოციალური განვითარებისათვის აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში“ ფარგლებში, რომელიც ხორციელდება Hilfswerk Austria International-თან ერთად |
 |
როცა პირველად შევხვდი, ის 17 წლის იყო და ბოლო 6 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა მინდობით აღმზრდელთან ერთად. მე საქართველოს სოციალურ მუშაკთა ასოციაციის ერთ-ერთი პროექტის ფარგლებში მომეცა მასთან შეხვედრის შესაძლებლობა, გაცნობისთანავე ვიგრძენი, მის ცხოვრებაში რაღაც დიდი ცვლილება უნდა მომხდარიყო ჩემი გამოჩენით. ამას ჩემი სუბიექტური თვითშეფასება არ მალაპარაკებს, უბრალოდ, მე მჯერა ჩემი პროფესიის შესაძლებელობების და ვიცი, რა ძალა აქვს ცვლილებების განხორციელების პროცესში სოციალური მუშაკის ძალისხმევას.
მინდა გაგიზიაროთ, პირობითად, 16 წლის ზაზას ისტორია, რომელთანაც ვმუშაობდი 2013-2014 წლებში, მაშინ, როცა ის ახალი გათავისუფლებული იყო არასრულწლოვანთა სარეაბილიტაციო დაწესებულებიდან, მე კი ძალიან მცირე გამოცდილება მქონდა არასრულწლოვანთა მართლმსაჯულების სფეროში.
2002 წელი იყო. სოციალური მუშაობა ჯერ კიდევ გზას იკვლევდა და თავს იმკვიდრებდა ბავშვზე ზრუნვის სისტემაში. მე, ახალბედა სოციალური მუშაკი, ვიზიტით ვიმყოფებოდი ქ. თბილისის, გურამიშვილის სახელობის ბავშვთა კლინიკაში, სადაც ერთ-ერთ დონორ ორგანიზაციას თითქმის წელიწადი გადმოყვანილი ჰყავდა შპს „სენაკის ინვალიდ ბავშვთა პანსიონატის“ 19 აღსაზრდელი, რომელთაც გარდა საკუთრივ დიაგნოზისა, არასათანადო ზრუნვის შედეგად განვითარებული ჰქონდათ კახექსია, ნაწოლები (ძვლამდე დასული იარებით) და ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული სხვა პრობლემები.
აუდიო ჩანაწერი
2014 წელს მუშაობა დავიწყე 24 საათიან მომსახურებაში - დედათა და ბავშვთა თავშესაფარში, სადაც გავიცანი ბენეფიციარი, პირობითად, 27 წლის სალომე. სალომე მომსახურებაში ირიცხებოდა თავის 4 წლის ბავშვთან, პირობითად, თამართან ერთად. როცა მათი შემთხვევა გადმომეცა ისინი მომსახურებით უკვე 6 თვე სარგებლობდნენ. სალომე და თამარი მომსახურებაში ოჯახური ძალადობის მიზეზით მოხვდნენ. სალომეზე წლების განმავლობაში ფიზიკურად ძალადობდა მეუღლე (რომელთან ერთადაც ცხოვრობდა რაიონში), რის გამოც მან სახლიდან წამოსვლა (გამოპარვა) გადაწვიტა და ჩამოვიდა თბილისში, შემდგომ კი საპატრულო პოლიციის დახმარებით დედა-შვილი მოხვდა თავშესაფარში. სალომეს მეორე 9 წლის შვილიც ჰყავდა პირველი ქორწინებიდან, პირობითად, ლიზი, რომელიც პირველი მეუღლის ოჯახში ცხოვრობდა.
აუდიო ჩანაწერი
შემთხვევა ეხება 5 წლის ბიჭს - პირობითად, ფარიდს, რომელსაც დაუნის სინდრომი აქვს. იგი სოფელში ცხოვრობს, დედასთან და ბებისათან ერთად. დედა ორსულად იყო, როდესაც მამა დაეღუპა. ოჯახი ცხოვრობს არაკეთილსაიმედო სამეზობლოში, სადაც ძირითადად ალკოჰოლის ჭარბად მომხმარებლები არიან, ამიტომ ხშირია ჩხუბი, დებოში. ასევე, ბავშვი ხშირად დაცინვის საგანი ხდება, ასწავლიან არაეთიკურ სიტყვებს და ქცევას, ამიტომ დედას ძირითადად სახლში ჰყავს.
შემთხვევა გაგვიზიარა სოციალური მომსახურების სააგენტოს, დმანისის რაიონის სოციალურმა მუშაკმა ლია ფილფანმა
აუდიო ჩანაწერი
2012 წელს მოგვმართა ჩვენი რაიონის მკვიდრმა ქალბატონმა, რომელმაც უარი განაცხადა მისი 15 წლის ობოლი დისშვილის, პირობითად ბათოს, მზრუნველობაზე და მოითხოვდა მის ბავშვთა სახლში გადაყვანას. სოციალური მუშაკის მიერ ბავშვისა და მისი ოჯახის შეფასების შედეგად გაირკვა, რომ ბათოს 7 წლის ასაკში დაეღუპა ორივე მშობელი, იგი 5 და-ძმასთან ერთად დეიდამ, პირობითად მართამ, შეიფარა, მიუხედავად იმისა, რომ დეიდის დედმამიშვილები (2 და, 3 ძმა) წინააღმდეგი იყვნენ, მართას ობლად დარჩენილი შშმ დისშვილების მზრუნველობა რომ ეკისრა. მართას სახლში საკუთარი 2 შვილი ჰყავდა, მათგან ვაჟი შშმ პირი.
